Korkuyla uyanır güzel kız. Elleriyle yüzünü yoklar, terini siler. Etrafa bakmak ister, ama karanlıktan başka bir şey göremez.
Ağlar güzel kız , ağlar, ağlar... Hıçkırıklarla ağlar. Yan odadan annesi ağlama sesine uyanır. Şimşek gibi fırlar yataktan. Kızına seslenerek ilerler; "korkma bebeğim, annen yanında".
Annesi güzel kızın ellerini tutar, başını göğsüne gömer, sarılır sımsıkı . Kız annesinin yüzünü elleriyle yokladıktan sonra, kendini sıcacık güvenli meleğin kollarına bırakır.
"ne oldu?" der annesi. "Kabus mu gördün?". Bu soruyu sorarken , o da bir an çelişki yaşar. Kör insanlar kabus göreblir mi?."bir şey gördüm" der güzel kız. "Ne olduğunu bilmiyorum. Önce dokundum ellerimle yüzüne, sonra kokladım. Saniyeler ilerledikçe işitmeye başladım. Bir şey görüyordum. O kadar güzel yüzü vardı ki, kokusu hiçbir şeye benzemiyordu. Daha önce böyle güzel ses duymadım. Anne ben kabus mu gördüm? Anne ben takrar kabus görmek istiyorum"
. 
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder