Canım S.E( 24) demek de çok zor, kod adı kırmızı papuç olsun :).Benim kırmızı papuçcuğum İzmir'de, okuduğu bölüm gereği staj yapıyor.Onun yokluğunu hissediyorum her zaman. Bugün telefonda konuşurken duygularımızın karşılıklı olduğunu öğrendim.
Saçmalamak öyle basit bir iş değil, hafife almayın. Bir kere saçmalarken düşündürmeniz , düşündürürken kafa karıştırmanız, karıştırırken de güldürmeniz gerekiyor.Bu bir sanattır vesselam.
Benim ( bana göre sanatçı ) kırmızı papuççuum, tüm bu özellikleri üzerinde barındırabilen bir arkadaşım. Oldukça başarılı olduğu bu konu üzerinde, kendini hızla geliştirmeye de devam ediyor. Doğuştan bir yetenek onunkisi, bir yaşam felsefesi.
Küçük yaştan itibaren başlamış bu durum. 3 kardeşten en küçüğü kendileri. Bir gün büyük ablasının ailesiyle tanıştırmak için getirdiği enişte adayı, onun ilk tecrübesi olmuş. Her şey çok güzel başlamış, enişte adayı da sevilmiş ailecek. Hep birlikte artık vedalaşma merasimine sıra geldiğinde bizimkisi çok bilmiş bakışıyla, kendinden emin bir edayla enişte beyle tokalaşırken " Hoşbulduk" demiş. Herkes sessiz, herkes şokta..Bizimkinde Kemal Sunal gülüşü..
Bir kere buna benzer bir şey yaşamıştım ben de. Annemin sağır ve dilsiz bir halası var, birbirimizi çok severiz. Bir gün beni uzaktan gördü, gülümsedi. Ben de ona gülümsedim. Yanıma geldi ve birbirimize sımsıkı sarıldık, ben " Nasılsın hala?" dedim.. Sessizlik...Yanımızda kimse yoktu, bende bir Kemal Sunal gülüşü...
Saçmalamak bir sanat, biz de onun sanatçılarıyız arkadaş. Devlet sanatçılarına sahip çıksın :P :) :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder