GÖLGE OYUNU !

Yoruluyor insan, ama belli etmek istemiyor çevresindekilere. Yorgun olmak aciz olmak demek sanırım, yeni yeni öğreniyorum. Yorgun olmamalıyım.

Gözlerim kapanabilir, açmak için direniyorum, direnmeliyim. . Ya olduğu gibi görünmeli insan, ya da göründüğü gibi olmalı ya hani, göründüğüm gibi olmayı tercih ediyorum bu gün.. Olduğum gibi görünmeye halim yok.

Bu gün gölgemle yer değiştirdi bedenim, ben gölge oldum, gölgem ben.. O ilerledi beni de götürdü gitti yere, sesimi çıkarmadım. Hoş gölge idim, sesim bile yoktu ki; o konuştu ben ağzımı oynattım..

Uzaktan izledim kendimi, ne kadar da yabancı geldi.. Kahverengi atletin üzerine koyu yeşil bir hırka, kot pantolon giymişti bedenim. Sanırım gölge, karanlık günlerine inat, rengarenk giyinmişti. Bu gün karanlık olan bendim, renkli olan yine ben..

Dedim ya, bu gün göründüğüm gibi olacağım, olduğum gibi görünmeye halim yok..

Sessiz olmak güzel aslında, yani gölge olmak. Seni fark edecek biri yok, beden ne yaparsa onu taklit ediyorsun bir nevi oyun gibi. Yanlış yapsan bile yanlışını görecek insanlar yok ki çevrende. İnsanlar birbirinin yüzüne bile bakmıyorlar, sana mı bakacaklar? Koyu bir karartı...

Bir gün içinde boyun uzuyor, zayıf görünüyorsun.. İnanır mısın, sivilcelerin bile belli değil, daha güzelsin.. Aslında hep varsın, her yerde, her şeyde.. Ama yoksun da.. Tuhaf bir şey.. Aman neresi tuhaf, normalde de varlığınla yokluğun arasında bir fark yoksa çok da farklı bir durum olduğu söylenemez..

Ben bu gün gölge idim. Yürüdüm, koştum, yemek yedim, konuştum...

Dedim ya; göründüğüm gibi oldum, olduğum gibi görünmeye halim yoktu..